Зоры ясныя мігцяць уночы,
Над лугамі сцелецца туман...
Я табе прызналася сама,
Што люблю усёй душой дзявочай.
Добра нам адным сядзець у змроку,
Слухаць плёскат абамлелых хваль.
Толькі к сэрцу падступае жаль:
Ты паедзеш ад мяне далёка!
Вецер холадам у твар дыхнуў,
Сціснуў ты мацней мае далоні
І сказаў паціху: — Я адчуў сягоння,
Што люблю, люблю цябе адну.
Любы мой, і там, на рубяжы,
Куды заўтра едзеш без развагі,
Ты любоў і вернасць беражы,
Як салдат ваенную прысягу.
1954 г.