Месяц. Ноч. У нізкіх долах туманы зямлю пакрылі,
А над возерам так ціха-ціха дрэўцы шалясцяць,
Ўсё заснула, спачывае ў халадочку летняй ночы.
Зоркі ў небе так спакойна і таемна так дрыжаць.
Не ўздрыгне, не скалыхнецца возера гладзь люстраная;
Месяц, зоркі залатыя праглядаюцца у ёй...
І з падводнага палаца пагуляць на сонных хвалях,
Ў бляску месяца купацца вылецеў русалак рой.
Мглой сярэбранай адзеты; косы — быццам залатыя;
Вочы сінія, як неба, як бы зорачкі, блішчаць.
Ўсе вясёлы, на лісточках водных лілій пасядалі,
І на месяц пазіраюць, і штось ціха шапацяць.
Адна толькі невясёла, твар рукою закрывае;
Стогн пакуты з набалелых вырываецца грудзей;
— Дзе ж, о дзе ты, дарагі мой?! Ці ж не лепей
тут са мною,
На дне возера, жыць вечна, як на свеце між людзей?
Ці не лепей тут чуць зоры; на шырокім вод абшары
Вечна толькі весяліцца і без гора вечна жыць,—
Як на свеце праз век цэлы, быццам рыба аб лёд, біцца,
Праз век цэлы працаваці, ў недастатку вечна быць?
О прыйдзі, прыйдзі! З табою ўдзень на водных
траў пасцелі
Аж да вечара дзень кожны будзем мы спакойна спаць,
А чуць месяц зноў засвеціць, па люстранай вод раўніне
Будзем лёгка пранасіцца, і купацца, і гуляць!..
Да русалак даляцела жальба сплаканай русалкі,
І сарваўшыся, ўсе роем да яе яны бягуць,
А з-пад ног іх, у брыльянты прамяністы пазмяняны,
З шумам пырскі вадзяныя паднімаюцца, лятуць.
І, пабраўшыся за рукі, ўсе русалкі лёгкім колам
Каля сплаканай русалкі сталі весела гуляць,—
Да сябе яе прасілі і смяяліся, круцілісь,
Ўрэшце ціхім стройным хорам пачалі яны пяяць:
— О, не плач! Не плач, сястрыца, што твой мілы
не прыходзіць.
Прыкажы, і, што ты хочаш, мы ўсё табе дадзім!
Толькі ты аб ім не думай! Во, глядзі: схаваўся месяц.
Хадзі! Разам у палац мы наш падводны паляцім.
І яе за рукі ўзялі — лёгка-лёгка, у такт песні,
Закруціліся, прапалі у халоднай глыбіні.
Сціхла ўсё... І толькі ўдалі спеў русалчын раздаваўся.
І па сонных вод раўніне данасіўся да мяне...
1914