Сарвала восень з дрэваў лісце,
Іх вецер круціць у віры,
Як лёс круціў людзей калісьці
У далёкай, сумнае пары.
А вось не сумна мне сягоння,
Бо, дзе трымаліся лісты,
Пупышкі ў рост сук голы гоніць,
І ён не мёртвы, як кастыль.
Ўсё, што жывое, будзе жыва.
А вецер мёртвае мяце...
Вясною, з новых сіл прылівам
Наш сад магутна зацвіце.
Так і душа... Не дайся болю
І думы гордыя спялі,—
І не загіне, вер, ніколі
Ўсё, што ты зробіш на зямлі.
1966 г.