Шаўкапрад залаты,
І адкуль гэта ты
Столькі сонечных нітак бярэш?
Сам маленькі такі,
А праменняў пукі
Ты няспынна снуеш і снуеш.
— Я ж не сам іх сную:
Гэта існасць маю
Сіла нейкая лье у прамень.
Вылью ўсё і засну,
Каб калісь — на вясну —
Стаць крылатым і ясным, як дзень.
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Што не спіш ты, паэт?
Песня льецца у свет,
Вочы смагай агнёвай гараць.
Покуль, знаць, не памрэш,
Ты таксама снуеш
Свае думкі, аж струны звіняць?
— Я пішу і гару
І гарэннем твару
Мае песні, што льюцца у свет.
Бо яснее агнём
Дзень за днём, дзень за днём,
Поўны велічных шчасных пабед!
Не магу я маўчаць —
Струны самі звіняць,
Песня звонкая льецца сама.
Я пяю пра вясну,
А калісь, — як засну,—
Людзі скажуць: ён жыў недарма.
1943