Сцямнелі, агрубелі рукі.
У сетцы дробных зморшчак твар.
Ў цябе ужо праўнукі і ўнукі,
А ты нясеш жыцця цяжар...
Без скарг ідзеш паходкай роўнай,
Як ўсё жыццё сваё ішла.
Ты ўсім патрэбна, безумоўна,
Як промень ласкі і цяпла,
Бабуля! — клічуць цябе ўнукі,
Матуля! — кліча цябе сын...
А праўнук радасныя гукі
Раняе. Ён ў цябе адзін.
І ён за ўсіх найдаражэйшы,
Бо ён, як птушачка, малы,
Бо у цябе ён праўнук першы,
Ляжыць — як лялечка, галыш.
Жыццё ідзе ўсё далей, далей,
След новы на шляху кладзе.
Мы пастарэлі. Мы адсталі...
Як многа маладых людзей!
То ж нашы ўнукі, нашы дзеці,
Вядуць наш шлях, бяруць наш труд —
Каб у вякі яго панесці
На недасяжную гару.
1967