Сэрца, сэрца, ты, можа, заснула?
Цішыня навакола настала,
Не чуваць крыві палкага гула,
Не грахочуць пачуццяў абвалы...
Цішыня...
Можа, смерць гэта,
можа,
Не ачнецца яно ўжо ніколі,
І нішто ўжо яго не ўстрывожыць,
І не будзе ні шчасця, ні болю...
Як спакойна!
Як страшна!
Дарэмна
За акном зноў вясна верхаводзіць,
У якойсьці дрымоце нікчэмнай
Дні і ночы тупыя праходзяць.
Не — о, не!
Не хачу я!
Не буду
Жыць у гэтым застыўшым спакою,
Выбаўлення чакаю я, цуда,
Няхай громам грыміць нада мною,
Хай мяне скалыхне — як бывала —
Хваляваннем да болю гарачым,
Хай і горам вялікім ці малым,—
Толькі сэрца хай б’ецца і плача.
Няхай будуць і шчасце і гора,
Няхай будуць і слёзы і мукі,
А не гэта бяссілле...
з пакорай
Абамлеўшае сэрца і рукі.
1937