Сэрца не кіне да смерці балець,
Покуль магілы я той не крануся,
Дзе ты заснуў... Кедр там можа шумець,
Кусцік бярозкі — сястры Беларусі...
З кедрамі там ім няўтульна расці,
Там яны дробныя, ў кволай паставе...
Студзіць карэнні лядовы насціл,
Як ім свой стан серабрысты расправіць...
Як ім карэнні жывыя расціць,
Як прарастаць скрозь лядовыя сцелі?..
Спіш ты спакойна — ў халоднай пасцелі,
Кедр над табою спагадна шуміць.
Другам табе ён, таварышам стаў,
Казкі пушыстыя ціха гамоніць,
Толькі адзін — слёзы раніцай роніць,
Дзёрн над табой каб гусцей прарастаў.
Тут я твар мыю слёз горкай расой —
Спіш ты далёка... А дзе — мы не чулі...
Мне не знайсці...
Хай прырода атуліць
Сон твой гаротны — лагоднай красой.
1945