Сібір, Сібір, суровы край, багаты,
Разлівы рэк, вышыні скальных гор,
Былінны стэп з травою непрымятай
Глядзяцца ў неба завадзі азёр...
Тайга, тайга — шырокая, як мора,
Над ёю зважна плаваюць арлы.
Чыгункі нітачка у тых прасторах —
Ў бязмежнай шыры —
дробны штрых малы.
Было — мы ехалі і днём, і ноччу,
А паравоз, кідаючы гудкі,
Бадзёрыў нас і быццам заахвочваў —
Нас, не прывыкшых к далям трас такіх...
Тут моладзь, рук і сэрца ўклаўшы сілу
У аднаўленне роднае зямлі,
Адвечнай цаліны пласты ўзвіхрыла,
Каб сёння хвалі збажыны плылі.
З усіх рэспублік везлі эшалоны
Гаспадароў Сібіры, не гасцей,
Юнацтва наша, камсамол натхнёны,
Найлепшых нашых слалі мы дзяцей!
Красуйся, край багаты і прывольны!
Красуйся славай працы, камсамол!
Шчаслівы людзі, на банкет застольны
Радзіме дзеці з ніў сібірскіх, вольных
Багаты каравай кладуць на стол.
1966 г.