Сказалі мне, што вы мяне хвалілі
Далёка ад Радзімы, за мяжой...
Над Мюнхенам у неба дахі ўзмылі...
Што я для вас,— для тых, што рубяжом
Ганебнасць здрады ад суда закрылі?
Што я для вас?
Вам век не зразумець,
Што не чужая дзеліць нас граніца!
Калі судзіла доля песні пець —
З усім я светам рада падзяліцца
І песняй сэрца, і душы уздымам,
А — толькі, не! Не з ворагам Радзімы!
Таго, што ймкнецца ў сэрца нож упхнуць
Маёй любімай маці-Беларусі,
Хто ў горкі час бяды яе — так хлусіў,
Так ладзіўся закрыць ёй к шчасцю пуць,
Хто і цяпер там, за мяжой, імкнецца
Для ўласных, гнюсных, нізменных выгод
Прадаць сваю Айчыну і народ,
Хто скрыўдзіў здрадай родную зямлю,—
Якую я усёй душой люблю,—
Таго я асуджаю гнеўным сэрцам
І песню з ім вавек не раздзялю!
1967 г.