Можа, гэтага і не было,
Можа, гэта сэрцу толькі сніцца;
Поле канюшыны расцвіло
Ля празрыстай, як крышталь, крыніцы.
Там звінела тоненька вада,
Пах такі стаяў наўкол настойны!
Мне і сёння ясна ўсё відаць —
На тым полі, роўным і спакойным...
А які цярністы выпаў шлях
Стуль! Мне ўспомніць сёння нават горка.
Ці то зрок мой прытупіўся зоркі,
Ці знясілеў крыл маіх размах?
Ці прыстала я... Гадоў не мала
З той пары да нашых дзён прайшло,
Ўспомніш і спытаеш: ці было
Тое, што мне сілы надарвала?
Можа, ў нейкім недарэчным сне
Мне прысніўся шлях мой крамяністы —
Ад той светлае крыніцы чыстай?
1972 г.