Снег, пуховы і ціхі, зямлю атуліў —
Ад раскідзістых стрэх да разложыстых ніў.
Усё чыста, святочна, і пахне сасной —
У паветры празрыстым духмяны настой.
Цішыня — ажно сэрца не можаш суняць;
Толькі кропелькі дзесьці ў застрэшшы звіняць;
Што ж, за комін зіме не схавацца — са стрэх
Капяжамі сцякае растоплены снег.
Добра мне пасля працы прысесці ў той час,
Калі ў печы агеньчык яшчэ не пагас,
І ў глыбокай, спакойнай вячэрняй цішы
Лёгка мары аб шчасці снуюцца ў душы.
Мне здаецца тады, што і ў той старане,
Дзе калісьці матуля расціла мяне,
Ты цяпер гэтаксама ў задуме застыў,
І ў табе — спіць рачулак вясенні разліў!
1959 г.