Якая срэбная лягла зіма,
Махнаты іней густа сеў на вецці,
І калі сонца гэта ўсё асвеціць —
Мне радасць захаплення не стрымаць!
І хто сказаў, што зімы — гэта смерць,
Што замірае ў холадзе жывое.
Снежны кажух не горай можа грэць,
Як і аўчынны. Не памрэ мядзведзь
Ў пячоры снежнай сцюжнаю зімою.
Глянь на палі: пад снегам спяць жыты,
Мароз пячэ. Стаіць над полем ціша...
Глыбей у норках мірна спяць краты...
Над імі вецер белы снег калыша,
Зімой і летам ўсё жывое — жыва.
Жывое ўсё перамагае смерць...
Кажух са снегу так умее грэць,
Што летам пышна каласяцца нівы.
1965 г.