О старасць! Я цябе не клікала, не, не...
Дык што ж ты паплыла, павісла чорнай хмарай?
І страшыш ты мяне, як прывід грозны, старасць,
І безнадзейнасцю сціскаеш сэрца мне.
Жыву я ў поўны рост. Мяне хвалююць мары,
І песні я пяю аб шчасці, аб вясне.
Чаго ж ты дамагаешся? Чаго ты хочаш, старасць?
Чаму панура так глядзіш у вочы мне?
Прыйдзі пазней!
Прыйдзі, як восень залатая,
Адзеўшы ў золата і дрэвы і палі,
Прыйдзі, багатая высокім ураджаем
З пражытых мною дзён, што ў словах расцвілі...
І будзеш ты тады прыемнай і прыгожай,
Усё, што зроблена, я ўвосень падлічу,
А сэрца скажа мне — што, колькі захачу,
На столькі я магу здабытае памножыць.
Бо шмат яшчэ імкненняў у душы,
Хвалююць душу мне жаданні і надзеі,
Цікавяць радасна дзён сённяшніх падзеі,
І многа важных спраў мне трэба завяршыць.
Дык ты ідзі сабе — і не чапай мяне...
Сыдзі з вачэй маіх! Сплыві па ветры хмарай!
Зарана ты ідзеш, павер, зарана, старасць,
І я цябе зусім не клікала. Не, не!
1959 г.