Стуліць бы вочы і заснуць.
А сон бяжыць з павек стамлёных.
А думкі быстрыя плывуць,
Як хвалі жыта праз загоны.
Чамусьці тое, што было,
Чапляецца — і сэрца раніць.
Усё іначай быць магло,
Перарабіць бы ўсё дазвання.
Аж цяжка часам: ўсё — не так,
Не так жыла і гаварыла,
Кагосьці скрыўдзіла няўзнак,
Няшчырых дружбай адарыла...
А потым — горыч дружбы той
Пякла душу удзень і ўночы...
У сэрца шчырае ніхто
Няшчырага пусціць не хоча.
А там — дабро зрабіць магла
І не пакрыўдзіла б нікога,
Ды ленасць душу абняла,
Ахутаўшы яе знямогай.
І паддалася ёй на час,
А час прайшоў — і радасць знікла...
Агонь спагады шчырай згас,
А ці такой я быць прывыкла?
Валтузіць душу успамін,
Памылкамі мне коле вочы.
Заснуць не дазваляе ўночы
Настырны, непатрэбны сплін.
1965