Свішча вецер, круціць вецце ліпам,
А яны згінаюцца і ўюцца,
Кружацца лісты з нямым усхліпам,
Як жывыя, з рук віхуры рвуцца.
Кроплі буйныя загаманілі цяжка,
Барабаняць градзіны па стрэхах,
І віхор здзірае з ліп сярмяжкі
З нейкаю бязлітаснай уцехай,
Лісце абрывае, вецце кружыць,
Бачу я — і неяк мне балюча:
Ліпа, як і сэрца,— горка тужыць,
Калі лёс яе бязглузды мучыць.
Мы таксама гнуліся ад болю,
Мы таксама зведалі віхуры,
Толькі мы адолелі нядолю —
Наша сонца болей воч не жмурыць.
Лівень зашумеў — густы, грымотны,
Захлынуўся вецер у патоку...
Лашчыць ліпы цёплы душ пяшчотны,
Яны дышуць лёгка і глыбока.
1964 г.