Аб чым ты думаеш, стары,
Прысеўшы ў скверыку на лаўцы?
Зрок успамінамі гарыць,
І вочы радасцю іскрацца.
Ты выжыў. Ты ідзеш цяпер...
Хоць галава, як снег, збялела,
А толькі вер, і моцна вер,
Жыццё тваё не адшумела.
Ты помніш грозныя гады,
Геройскіх спраў жывое дзіва...
Калі пазбыліся бяды
Мы ў пераможны дзень шчаслівы.
Ты помніш дзень той, помніш ты,
Як дакацілася ў акопы
Сярод начное цемнаты:
«Мір засвяціўся над Еўропай!»
Мір ветрам цёплым праляцеў
Над кантынентамі ўсімі,
Заткнуў гармат смяротны зеў
І песняй зазвінеў над імі.
А тыя ўсе, хто к нам прыйшлі
Жывымі з полымя і дыму,—
Сыны і маці і Радзімы,
Гаспадары сваёй зямлі.
1965 г.