Сыплецца снег. Неба шэрае звісла
Нізка, на змоўкшыя стрэхі...
А каляндар роніць нудныя чыслы,
Дзён зачышчаючы вехі.
Ў прошлае гоніць іх мутная хваля
Часу, без жалю і страху.
Сонца не бачылі, шчасця не зналі,
Йдуць — як злачынца на плаху.
Сумна глядзець на іх шэрую змрочнасць
І на прысуд іх ганебны,
Мець я хачу асіянныя вочы
Бляскам шыротаў паднебных.
Ветры хай зносяць тужлівыя мрокі
Злоснай, бяздумнай замеці...
Сэрцам лаўлю шчасця звонкія крокі...
І — дажыву, каб сустрэціць!
1967 г.