Там, на імшарах і балотах,
Дзе вольхі пяліся сухія,
Заводаў высяцца пралёты
І — трубы, трубы гаманкія.
Народ, вайной загартаваны,
Што больш жыцця шануе волю,
Залечвае былыя раны,
Сваю ўладкоўваючы долю.
І сёння анідзе не ўбачыш
Слядоў вайны, дзе зрок ні кінеш,
Хоць часам маці дзесьці плача
Употай,— аб забітым сыне...
Магчыма, бацька ноччу выйдзе,
І, быццам вартавы ў дазоры,
Сялібу з краю ў край абыдзе,
І — усміхнецца ясным зорам.
Ён ведае — ўсё добра будзе:
Узнялася моладзь на падмогу;
Натхнёна пракладаюць людзі
Да долі светлае дарогу.
Хай толькі будзе мір сусветны!
Хай толькі войн не будзе болей!
Край беларускі, край прыветны,
Які ж ты любы мне да болю!
1964 г.