Дом стаяў Купалы пад таполяй гэтай,
Каля дому ружы у садку цвілі,
Тут гучалі песні нашага паэта
Аб шчаслівай долі роднае зямлі.
Тут складаў ён вершы, тут пісаў паэмы,
Тут свае ён творы слаўныя тварыў,
У душы паэта тут гучалі тэмы —
Так, як льецца ноччу пошум у бары.
Наляцела буры грозная навала,
Вораг дом спапеліў, знішчыў кветны сад...
Песняра-паэта паміж нас не стала,
Згінуў ён, як верны арміі салдат.
Тут цяпер ні хаты, ні садка... Нічога.
Цэгла. Сум таполі. І глухі пустыр...
Вецер шэры попел гоніць па разлогах...
Скора засвітае нам жаданы мір!
Мінск тады ў руінах больш ляжаць не будзе,
Тут будоўлі песні шчыра зазвіняць,
Светлую сталіцу зноў збудуюць людзі —
Дом Купалы новы будзе тут стаяць!
1945