Тон спачатку быў ціхутка-ціхі,
Быццам хто крануў струну лагодна,
Быццам тонкі ўсхліп вады падлёднай
Ці зарніц прабліснулі успыхі.
Потым нейкім нечуваным дзівам
Загучала стройна ў паўгалоссі,
Заіграла радужным матывам,
Шырай, шырай, шырай пралілося.
Потым сціхла. Ледзь звінела глуха
І пад столлю стомлена завісла.
Як вясною наледзь — тая скруха,
А між хмар вясёлак карамысла...
1960 г.