Твае словы злажу я ў скарбніцу
Майго сэрца,
як сонца праменні,
Каб маглі там і грэць і свяціцца
І ў завею і ночкай вясноченняй...
А як сцісне самота мне грудзі,
Ці то ўзнікне якая пагроза,
Ці то скрыўдзяць нядобрыя людзі,
Так, што пырснуць гаручыя слёзы,—
Я звярнуся душой к тваім словам,
І спакоем напоўняцца грудзі...
Перанесці усё я гатова,
Іх цяпла толькі час хай не студзіць!
1959 г.