Твой погляд быў такі, як ласка добрай маці
З яе ўважлівай, лагоднаю турботай.
То поўніўся такой гарачаю пяшчотай,
Што быў мне як жыццё, як цёплы подых шчасця.
І вось прыйшла бяда. Гармат варожых гукі
Ўварваліся ў наш край, няслі і смерць і гора.
Без слёз самкнула я на шыі тваёй рукі...
Хоць ведала, што зноў сустрэнемся няскора...
Не! Не забыцца мне пра жудасць тога болю,
Што вынесці яго ніхто б не змог, здаецца,
Як выжыць я змагла? Як вытрымала сэрца?
Пры вестцы, што дамоў не прыйдзеш ты ніколі...
А я жыву... Змагла ж я болю не паддацца...
І вось рука мая цяпер — рука паэта —
І піша аб табе сягоння верш вось гэты...
Бо здолеў ты ва мне жывым навек астацца.
1956 г.