Ты, пэўна, цяпер і не ўспомніш ніколі —
Занадта даўно усё гэта было.
Жыццё так сплятала ў клубок нашу долю,
Яе раздзяліць што на свеце магло?
Мы разам былі ў жаданнях і марах,
У працы, у думах, у шчырай любві...
Нам людзі казалі: «Дабраная пара!»
Казаў ты: «Жар-птушку сваю я злавіў!..»
Жар-птушка... Жар-птушка... А дзе ж твае крылы?
Дзе твой палымяны, агнёвы задор?
З другою даўно ўжо гняздо звіў твой мілы,
Дзе ў Свіслач глядзіцца блакітны прастор...
І ты... Ты з другім... Ў камяніцы высокай,
У светлай, у роднай, любімай Маскве...
Глядзіць тваё сонца праз проразі вокан,
І — часам ўзнікае дума ў галаве.
Чаму так бывае? З’яднала нас доля,
А потым бяздумна навек разняла...
А сёння — ты мо і не ўспомніш ніколі,
Што я тваёй, мілы, жар-птушкай была.
1967