Ты не лагодны быў сягоння.
І — я прызнацца табе мушу,
Што зразу шэры змрок сутоння
Наліў па край мне смуткам душу.
Ты быў чужы, ты быў халодны,
Не глянуўшы, з пакоя выйшаў...
І — дом тады, мой друг лагодны,
Абняў мяне утульнай цішай.
Я не люблю лядовай маскі
З усмешкай кплівай і крывою,
Мне трэба цеплыні і ласкі,
Мне трэба мяккага спакою.
Адкуль яны — узлёты, спады,
Імкненне раніць мімаходам?
А ты ж дарыць умееш радасць!
Дык будзь жа гэтакім заўсёды.
1965