Ты помніш? Сказаў ты задумліва мне:
«Паехаць хачу я ў Сібір, у тайгу,
Магла б ты паехаць са мною ці не?..»
Я цвёрда сказала: «Паехаць магу!»
Мяне прытуліў да сябе ты і змоўк...
Я раптам ўявіла, што ты не адзін,
Што жонка ў цябе, і дачушка, і сын...
І моўчкі ўраз адхілілася ўбок.
Шмат год праляцела з той даўняй пары.
У сваёй ты сям’і дажываеш свой век.
Мне яркай любоўю душу азарыў
І сябрам стаў верным другі чалавек.
Як светлая рэчка, плывуць мае дні.
Як часта цяпер бласлаўляю я лёс:
Ні ў чым маё шчасце няможна вініць,
Няма па ім гора чужога і слёз!
1958 г.