Ты прыходзь да мяне, не глядзі, што мо твар мой
стамлёны,
Што мо ў ложку ляжу, бо баліць у мяне галава,
З воч маіх ты знімай абыякавых з’яваў заслону,
Хай пачую упартасць, з якой прарастае трава,
Хай убачу, як бляск тваёй моцы праніжа туманы,
І ўвесь свет ляжа ў проразь маіх прагна раскрытых
павек,
І пазнаным хай стане ўсё, што было непазнаным,
Адчыні мне душу таямніцы, што носіць імя —
чалавек.
Што мы знаем аб ім? То вялікі без меж і граніц,
То малы, як дзіця, калі скрушна схіліў галаву,
То магутным асілкам ў бязмер ён бязгранны імчыцца,
То ў немым бяссіллі сабой падмінае траву.
Хоць жыві ты з ім век — не дазнацца канца яго
грані —
Ён заўсёды другі. У адным толькі ясны навек,
Што яго асвятляе заўжды сваім сонечным ззяннем:
Ён савецкай зямлі чалавек!
Ну, а ты — ты прыходзь! Не глядзі, можа, пала я
духам,
Можа, сэрца баліць ўсё аб тым, што пражыта даўно...
Ты шапні запаветнае слова тваё мне на вуха,
Ў свет вялікі бяскрайні адкрый мне шырока акно.
Я люблю, калі ты маю душу думою трывожыш,
Я люблю, калі сэрца заб’ецца натхнёна хутчэй,
І ты шлях, шлях шырокі для творчае працы
праложыш,
Я працую тады...
І мне жыць, і мне дыхаць лягчэй.
1968 г.