Ты прыйдзі да мяне, зірні ў мае вочы.
Так даўно я не бачыла позірку шэрых!
Утапіцца ў іх бляску сэрца прагна так хоча —
Утапіцца ў іх бляску, каб у шчасце паверыць.
Толькі ты ўжо не прыйдзеш...
Можа, толькі ў сне ноччу
Да рукі дакранешся гарачай рукою
І з усмехам лагодным мне глянеш у вочы,
Маё сэрца напоўніш цішынёй і спакоем.
І той радасцю даўняй усміхацца я буду —
Ты са мной — мне нічога на свеце не трэба...
Ты у сны мае прыйдзеш! Хай паверу я цуду,
Тваёй ласкі мне трэба, як галоднаму хлеба.
Ну, а ты... Ты не прыйдзеш!
Ты прыйсці ўжо не можаш...
Хто паклаў цябе, мілы, у снежнае ложа?!
1957 г.