Ты шчырасцю песні хвалюеш душу,
За сэрца кранаеш глыбока.
Слязою я боль успамінаў гашу,
Сум долі маёй адзінокай.
Спявай! Палягчэнне мне песня дае,
Душа тваім гукам адкрыта,
Жыццё ў ёй тлумачыць загадкі свае,
Гадамі ў туманы спавітых.
А розумам трудна, браткі, зразумець,
Што скрыла ў сабе таямніца,
Калі можна толькі маўчаць, і цярпець,
І думаць, што сон табе сніцца.
Што толькі ачнуцца — і згіне усё,
Ўся жудасць адразу загіне...
А мы і сягоння дагадкі нясём
Аб мужу, ці браце, ці сыне...
1965