Абапал дарогі
Пагоркі, сады,
Палеткаў разлогі,
Лясок малады.
Пранізвае цішу
Сярэбраны свіст —
То далі калыша
Гудком машыніст.
Як песня, што рвецца
Са струн, з-пад смыка,
Цягнік наш імкнецца,
Грыміць на стыках.
І з ім я імчуся
У вольны прастор,
К сваёй Беларусі,
Да сініх азёр,
Да сонечных высяў,
Успененых рэк,
Што ў сэрца ўліліся
З маленства навек.
Мяне тут люляла
Нядоля мая.
Я шчасце гукала
У сонных гаях,
Тут думкі снавала
Пад звон ручая,
І сумна гучала
Тут песня мая.
Сягоння на полі
Радзімы ўсяе
Аб радаснай долі
Пшаніца пяе.
Пад чыстым блакітам,
Пад сонцам вясны
Калышацца жыта,
Сінеюць ільны.
Вясёлыя хаты —
Над плёсам ракі,
З уловам багатым
Плывуць рыбакі.
Пранізвае цішу
Сярэбраны свіст —
То далі калыша
Гудком машыніст.
Я еду сягоння
Здалёку, як госць,
Дадому, дзе звоніць
Мая маладосць.
1954 г.