Нешта звонкае, звонкае, звонкае,
Што як песня ўлівалася ў душу,
Аказалася тонкай сасонкаю
Паміж елачак, быццам заснуўшых.
Меднастволая ўзняла высока
Кучаравае, тонкае вецце,
Каб яго песціў радасны вецер,
Што з-пад самых прымчаўся аблокаў.
І мне сняцца далёкія годы,
Дні дзяцінства. І вёсны і зімы —
Цёмны бор наш, і край мой любімы.
І краса яго дзіўнай прыроды.
1956 г.