У маёй майстэрні, дзе твару я слова,
Быў адзін калісьці невялікі цэх.
Прыйдзе песня,— зразу ёй убор гатовы:
І сукенку зробіш, паглядзець не грэх.
Ад праменняў сонца насукаеш нітак,
Раніца дасць кроплі іскрыстай расы,
Ружа — пах духмяны, гай — зялёны лісцік,
Зорка — сінь істужкі дасць дзеля красы.
А сукенку скроіш ці з ядвабу неба,
Ці з вуалю хмаркі, што плыве праз край...
Выбірай адценні колеру, як трэба,
Знойдзеш, што захочаш, толькі пашукай.
А вясной, бывала, салавей засвішча,
Май вясёлы створыць цэлы груд абноў!
Замыкай майстэрню, завадзі ігрышча,
Песні льюцца хваляй без усякіх слоў.
А цяпер другая надышла часіна,
Пашыраць мне трэба мой рабочы цэх,
Бо чаргою тэмы просяцца ў хаціну,
Ці ж такіх адзенеш абы ў што, наспех?
А ў чарзе, як гляну, аж захопіць вочы:
Юнакі-саколы, як адзін, у рад,
Кожнаму хай цэх мой востры штык наточыць,
Дасць вінтоўку ў рукі, нізанку гранат...
Ну, цяпер гатова. Прынімай рыштунак,
Апранайся, песня,— шлем вось і шынель.
Хоць круці ў катанку, хоць вяжы у клунак,
У паходзе будзе мяккая пасцель...
Кулямёт у рукі, аўтамат за плечы,
У ангарах сталі самалёты ў рад.
Выбірай, што люба, без усякіх спрэчак,
Тут нарыхтавана ўсякай зброі шмат!
І прыходзяць песні незлічоным строем,
З прапановай палкай выйду к ім сама:
«Густа над Радзімай панавісла цьма,
Сполахі пажараў свецяцца над цьмою.
Там кавалак кожны роднае зямліцы
Арасіла сэрца маладога кроў.
Беларусь-радзіма, вольная арліца,
На тваіх граніцах бой крывавы зноў.
Песні! Вы з байцамі стройцеся да ладу
І хадзіце разам з імі крок у крок.
Немца так біць трэба: цэлься ў сэрца гаду.
А на мушку ўзяўшы, апускай курок.
Дык ляціце, песні, песні-арляняты,
Вам наказ гарачы з сэрца я даю:
Будзьце куляй, бомбай, мінай і гранатай,
І штыком і сілай для байца ў баю!
І павязкай мяккай у байца на ране.
І крыніцай чыстай, як захоча піць,
Ласкай і спакоем, спачываць як стане,
Словам — тым, чым толькі песня можа быць.
Будзе час, мы зможам ворага.
Радзіма
Ветла прывітае, мае песні, вас,
Як байцоў за волю, вас прыхільна прыме,
Што ідуць дахаты у спакойны час».
1943