Яго я помню статным, маладым,
Калі сяброўства ў працы нас з’яднала.
Паэтам сталым Колас быў тады,
Так, як і шчыры друг яго — Купала.
А я — дзяўчынкай сціплай і малой
Ішла за імі і паціху пела...
Паэзіі народнае цяпло
Душу маю, як сонца ўлетку, грэла.
Любіла слухаць песні я. Нясла
Іх звон з палеткаў ветраная хваля.
Душа народа ў песнях тых жыла,
І мы яе так добра адчувалі!
Купала, Колас гукі песень тых
На крыллях сакаліных падымалі
І ў новых словах, з золата літых,
Народу шчырым сэрцам аддавалі.
Іх памяць забыццём не зарасце,
І вершы — поўныя цяплом сардэчным
Сустрэў народ — як дарагіх гасцей,
І ў сэрца іх сваё ўвабраў навечна.
1965