У нядзелю па маліну мы ў лясок ішлі,
Туманы плылі ў лагчынах, нібы сны зямлі.
Яшчэ сонейка не ўстала,
Толькі зорка запалала —
Хмаркі расцвілі.
Тут набралася чародка маладых дзяўчат.
А маліна на галінах —
Як той буйны град.
Палымнее сокам спелым
На галінках пасівелых,
Браць яе пара.
Янка ў ягады з Мальвінай перайшлі праз лог,
Дзе звініць званочак сіні, дзе цвіце мурог...
Добра, хораша, як двое,
Калі ў згодзе між сабою —
Там не трэба трох.
Паднялося сонца ўгору, высахла раса,
Расплялася у Фядоры русая каса.
У маліне — як маліна,
Русакосая дзяўчына,
Дзеўчына-краса.
Нездарма Міхась не зводзіць з дзеўчыны вачэй.
Яна замуж не выходзіць — рана ёй яшчэ.
А цяпер — стаяць вось двое,
Не нацешацца сабою,
Гутарка цячэ...
Як вярталіся саколкі,—
Дзень высокі гас.
Былі поўныя кашолкі аж ва ўсіх у нас.
Толькі ў Фені і Мальвіны
Не было зусім маліны...
Толькі ў дзвюх — якраз!
1955 г.