У скверыку сядзіць яна
Штодзень і грэецца на сонцы.
Сукенка з цёмнага сукна.
У шэрай хустцы і ватоўцы.
Ёй холадна. Старэчых рук
Бяссілле горкае кранула.
След хворасці ці нейкіх мук,
Самота губ не абмінула.
«Нічога ні ў каго прасіць
Мне ў старасці зусім не трэба,
Ёсць што адзець і што насіць,
Ёсць хлеб — і скварка ёсць да хлеба.
Вось толькі старасць... Часам я
Бываю хворай і нядужай...
Лягчэй тым — у каго сям’я,
У час, як ногі ўжо не служаць...
Сын вырас... І забыўся ён,
Што ёсць на свеце дзесьці мама...
Не носіць пісьмаў паштальён,
І сам не едзе ён — таксама...
А мне, уночы, цемната
Глядзіць з кутоў і сон мой будзіць,
І адзінота часам так
Балюча, горка сцісне грудзі...
Вады падаць няма каму,
Няма каму прысесці побач.
Шлю думку я сынку свайму,
І сэрца поўніцца жалобай...
Яго штодзень чакаю я!
Штодзень, шточас і штохвіліну...
А ён? Ну, ведама,— сям’я,
І дом, і праца...
Ну, а я —
Вось непатрэбнай стала сыну».
1964 г.