У старасці, вядома, трэба цішыні —
Тчэш узоры думак аб жыцці далёкім,
Калі мы да нашых рубяжоў высокіх
Йшлі ў страі салдацкім... Яркія агні
Нас вялі наперад, шлях наш азаралі.
Хто і як мог сілу гэткую змагчы?
Мы — умелі раны на хаду лячыць,
Мы — у вочы смерці смела пазіралі.
Час прыйшоў — маршчыны узаралі твар,
І — хоць гэта ўсім старым няміла —
Трэба прызнавацца: не хапае сілы
Для жыцця, для працы і для светлых мар.
Толькі успаміны часта раняць болем,
Калі ўзнікнуць твары тых, каго няма,
Каго сцяла смерці лютая зіма,
Хто расплыўся рэхам у шырокім полі.
Кожны дзень наступны, быццам падарунак,
Бо вядома — мала застаецца дзён...
Усе яны напяты прад вачмі, як струны,
І штодзень — то меней гэтых валакон.
Не, не згінем марна! Будзем жыць на свеце
У нашых слаўных дзеях і ў жыцці дзяцей.
Калі сохнуць дрэвы — з долу свежым веццем,
Як вянком пашаны, час іх апляце.
Вось яна — жывая, маладая змена!
Як бурліць жыцця іх шчасная вясна!
Калі ветэраны пакідаюць сцэну,
Талентамі юных зіхаціць яна.
1964 г.