У вырай далёкі лятуць жураўлі
Ад любай, утульнай бацькоўскай зямлі,
Лятуць, а за імі спяшаюць мяцелі,
А то б на чужыну яны не ляцелі...
Ты чуеш тужлівы, падвоблачны крык,
Важак да далёкіх палётаў прывык,
Вядзе ён трыкутнік увесь за сабою,
Напоўніўшы даль развітальнай журбою.
Схаваліся жабы — ніводнай няма,
Вужак гэтаксама схавае зіма.
Куды ні павернешся — некуды дзецца.
А то б не ляцелі нікуды, здаецца.
Лятуць... А я ціха на ўзбоччы стаю —
І думаю сумную думку маю:
Вось так жа і мне вылятаць давялося,
Калі ў родным краі нам цяжка жылося.
Як сэрца балела! Як плакала я!
Была нас вялікая ў бацькі сям’я,
І часта мы, дзеці, сядзелі без хлеба,
Гняздо нам, як птушкам, кідаць было трэба...
Мінула пара — зарунела вясна,
Снягі і ільды растапіла яна.
І гоман птушыны калыша узлессі —
Вяртаецца вырай і я — звонкай песняй.
1946