Дарожка вузкая сярод палёў,
Над ёй абапал навісае жыта.
Іду паміж прыгнутых каласоў,
Любуюся багаццем і блакітам.
Не расхінуць густых, як лес, сцяблін
І каласоў, што шум нясуць высока,—
Ускормленых цяплом маёй зямлі,
Напоеных яе жыццёвым сокам.
Калышацца багаты ураджай,—
Такіх дагэтуль тут і не вялося!
Пушынкі залацістыя дрыжаць,
Квітнення пыл зухлівы вецер носіць.
Плыве той пыл, як раніцай туман,
Над полем вольным, над калгасным жытам.
Хвалюецца жытнёвы акіян,
Праменнямі вясновымі заліты.
1952 г.