Я ў парк прыйшла, дзе кожны год вясною
Аж стогн стаіць ад салаўінай трэлі,
Дзе першы раз спаткаўся ты са мною,
Дзе мы так часта ў засені сядзелі...
Тут давяраліся мы светлым думам,
Тут шмат гучала непаўторных слоў...
І вось — адна прыйшла сюды я зноў,
І сэрца сціснута балючым сумам.
Мой шызы сокал, горды мой арол!
Цябе вайна ад родных адарвала —
Ў наддонскім стэпе спаць навек паклала,
Дзе сіняй хваляй льецца ціхі Дон...
Любімы мой! Калі сягоння шчасце
Лунае ў вокнах радаснай Масквы,—
Мы помнім вечна: край наш ад напасці
На ўсіх франтах абаранялі вы!
Хачу я апусціцца на калені,
Прыціснуць губы да сырой зямлі,
Дзе вы навекі спачываць ляглі,
Адзеўшы свет у вечны бляск вясенні.
1954 г.