Дзе Дон каціўся хваляю сцюдзёнай,
А дым зямлю адзеў у чорны крэп,
Ішоў з брыгадай ты праз стэп
Да берагоў высокіх Дона.
Пад ветрамі хісталася пшаніца,
Густая і высокая, як лес,
Накрыў брыгаду залаты навес,
З якога зерне пачынала ліцца.
Сігнал атакі. Ўспыхнулі ракеты.
Ад грому-гулу скалыхнуўся дол.
Агні «кацюш» у дыме-громе гэтым
Маланкамі паблісквалі наўкол.
Цяжкія танкі паплылі наўмітась,
Ланцуг пяхота пацягнула ўшыр.
І — раптам стрэл.
Пярэдні танк падбіты,
І ранены смяртэльна камандзір...
Машын фашысцкіх чорныя шкілеты
Дыміліся на ўскраіне сяла...
Быў скончан бой.
У цішыні палеткаў
К табе, любімы, перамога йшла.
Аддаць салют апошні, развітальны
Прыйшлі танкісты і пасталі ў рад.
А ты ляжаў у цішыні світальнай,
Іх камандзір, зямлі сваёй салдат.
І толькі я, свае сабраўшы сілы,
Тады к табе схіліцца не магла,
І на пясок сыпучае магілы
Пшаніца слёзы светлыя ліла...
І ў Дзень танкіста, калі ўспых ракетаў
Пад гром салютаў апраменіць ноч,
Здаецца мне, што я ізноў сагрэта
Праменным ззяннем незабыўных воч.
1954 г.