Смутны ты, вобраз роднай краіны,
гэтай парой:
Густа накрыты лагі і даліны
дробнай імглой,
Носяцца хмары па небе бясконца,
дожджык пыліць,
Вецер галінамі яблынь ў ваконца
сумна стучыць.
Выйдзеш у поле — сумна наўкола,
толькі парой
Галкі садзяцца ў рады невясёла
дзесь над раллёй.
Крыллі лапочуць і голас пануры
ў вушы ляціць,
Мусіць, вяселле ці то хаўтуры
сталі рабіць?
Вось апавіты стаіць пад гарой
лес глухатой
І ў раздум’і трасе галавой,
лысай, сівой,
Лістом пажоўклым курчавай вяршыні
ўсё шапаціць
І ці пракляццем, ці то малітвай
падчас шуміць.
Мыюцца сцішна над рэчкай вярбіны
мутнай слязой.
Смутны ты, вобраз роднага краю,
гэтай парой.
1913