Вясна пяе. Гамоняць ручаі.
Шуміць вада, сплываючы у долы.
Ідзём з табой на поле — удваіх...
Прыемны нам вады разгон вясёлы.
Дзень ярыцца. На схілах поля снег
Прытоіўся. Ляжыць сцямнелай глыбай.
Не кінецца у вочы нам агрэх,—
Мы ж узнімалі разам тыя скібы.
Яны набраклі талаю вадой,
Ляжаць. Чакаюць нашых рук і сонца...
Вясна ідзе! Што дзень, то больш слядоў
Яе відаць па ўсёй, па ўсёй старонцы.
Яна пяе, звініць, шуміць, цячэ,
А нам гучыць — жывых пачуццяў песняй.
Ды ці не рана, любы мой, яшчэ
Ўступаць у наша шчаснае прадвесне!
Не! Вочы зырка свецяцца твае...
А свежы вецер студзіць нашы губы...
Якое шчасце нам вясна дае,
Вясна юнацтва, маладосці, любы.
1973 г.