Кроплі буйныя са стрэх
Капаюць на талы снег
І сплываюць звонка к долу
Ручайком жывым, вясёлым.
Я, Міхась і Бора з Людай
Ўздумалі зрабіць запруду.
Мы калолі ломам лёд,
Гарадзілі з дошак плот,
Снег утоптвалі наўкола
Ўсёй брыгадаю вясёлай.
І ужо праз хвілю лужа
Заліла нам цэлы двор,
Лёгкі вір паперкі кружыць.
Як стрымаць яго напор?
Вал трамбуем мы высокі,
Моцны вал. І ад варот
Па канавах па глыбокіх
Мчыць бурлівы веснаход.
Выйшла мама: — Памажыце!
На работу мне пара,
Дык хутчэй жа адвядзіце
Ваша мора са двара!
Памагчы мы маме рады,
У запрудзе робім ход.
Забурліўся ледаваты,
Звонкі, спеўны веснаход.
Дошак мы наклалі многа,
Так што вырас цэлы мост,
І — сухая ўжо дарога
Ад парога да варот...
Зразумелі, хоць не скора:
Не на месцы наша мора!
1956 г.