Зялёнымі штандарамі
узняты да гары,
Хістаюцца пад хмарамі
вятлінкі гібкіх тры...
Пялешчуцца лісточкамі.
Цярэбяць іх вятры.
Сцюдзёна! Зябнуць ночкамі
вятлінкі гібкіх тры.
Вясна. А неба хмурыцца.
Дождж хвошча на кары...
І ліст да ліста туліцца.
Дрыжаць вятлінкі тры!
— Вось толькі б дачакацца
цяплейшае пары,
З бяссіллем нам расстацца,—
шумяць вятлінкі тры.
— І вырасці магутнымі,
як гэты дуб стары!
З каронамі нягнуткімі
стаялі б мы — ўсе тры!
1952 г.