Вецер дзьме, самкнуўшы прутка губы,
У шчыліны сцен старое хаты.
Гоніць снег, закручваючы ў трубы,
Нібы стада прывідаў крылатых.
Ты турботна глянуў мне у вочы
І прыкрыў мяне крысом шынелі.
Гэта сэрца так маё стукоча
Ці грукоча ў лад напор мяцелі?
Дзесьці быццам лязгае жалеза,
Дзесьці быццам танкі загудзелі...
За акном — сляпая куламеса,
Сцюжай павявае ад пасцелі.
Бухнулі зеніткі. Глянь, мой сокал,
Трасы куль на небе заблішчэлі!
Ты устаў, а я пад свіст і грукат
Зашпіліла на табе шынелю.
Ты пайшоў... Як неспакойна ў свеце!
Хай навек, навек хай згінуць войны!
Каб і мы, і нашых дзетак дзеці
Жыць маглі шчасліва і спакойна.
Хай жа згіне, хай навек загіне
Той, хто йдзе на край чужы вайною!..
А то, чуеш, плача за сцяною
Маці аб забітым сёння сыне.
1942