Верш гэты, як жывы вянок,
Нясу я на тваю магілу,
Хоць невядома мне, дзе лёг
Ты ў непрабудным сне, мой мілы.
Мо там ні траўкі, ні лістка,
Бетон мо сціснуў твае грудзі,
Якія пахавалі людзі?
Закрыла вочы чыя рука?
Ці спіш ты пад зямлёй адзін,
Ці мо ў брацкае магіле?
А мы ж з табой аб шчасці снілі...
А ў нас з табою вырас сын...
Ён да цябе зусім падобны,
Увойдзе — быццам ты жывы...
І думкі яснай галавы,
І выраз твой, зусім асобны...
Наш шлях няўмольна раздзялілі,
І ты сышоў ужо з пуці...
І мне нядоўга ўжо ісці...
Ці ж аб такім жыцці мы снілі?
1965 г.