Вочы прыжмурыла светлая летняя ноч,
Крокам нячутным ідзе на палеткі яна.
Зданню стаіць на узмежку апалены корч,
Белы туман на лагу — як сувой палатна.
Быццам на варце стаіць нерухомы наш лес,
Поле гушкае спелых жытоў каласы,
Месяц бліскучы між воблакаў цёмных пралез,
Мые ў сціхлай рацэ барады залатой валасы.
Ноч абходзіць нячутна ўсе ўладанні свае,
Сыпле расу на заснуўшыя ў змроку палі...
Сочыць, як кроплі духмяныя радасна п’е
Кожная траўка, што выплыла з роднай зямлі.
Ноч-чараўніца! Таемнасці вечнай краса!
З неба глядзіш зрокам ясных, праменістых воч...
Трудна цябе вось усю — як ты ёсць — апісаць,
Радасць мая! Зорная летняя ноч!
1959 г.