Вочы шэрыя, а бляск іх — залаты...
Льецца ён на лес, на дрэвы, на кусты,
Асвятляе ўздым пагоркаў, схіл далін,
І гаі, і каласістыя палі.
Месяц промні, як качэлі, апусціў,
Села ў іх — такая светлая, на здзіў!
Хустка сіняя у зорках залатых,
Быццам з золата чырвонага літых.
Адбіваюцца яны у хвалях вод,
Быццам купал неба скінуўся на спод.
Ночка, ночка... Да чаго ж прыгожа ты
У таемным ззянні зорак залатых.
1952 г.