Вось храм рэлігіі...
Як здань старога — ў новым...
Муць дробных шклечак у жалезных кратах.
Ён быццам сном дурманным, гарачковым
Заціснуты натоўпам веж пукатых.
Ў ім лабірынты цесных пераходаў,
Навісла столь каменнай цяжкай нішай...
Я чую стогн гаротнага народа
Праз мураў гэтых векавую цішу.
Ўсё тут у мяртвоціне застыла,
Гучыць і сёння, як гуло адвеку,
Паныла, нудна: «Госпадзі памілуй...»
А ў чым памог «гасподзь» той чалавеку?
Ўсё тут нязменна, хоць прайшлі сталецці,
Прагрэс, навука, бітвы за свабоду,
Адкрылі атам, космас для народа,
І ён ідзе наперад ў сіл расцвеце,—
Рэлігія — як хвалі вал застылай,
Які пазбавіўся навекі руху...
Бяздумна цягне: «Госпадзі памілуй...»
Людскія грудзі налівае скрухай,
Моц наша — у з’яднанні дум і працы,
Да «неба» мы ужо рукой дасталі —
І бога там нідзе не сустракалі,
Не мы яго — а ён нас стаў баяцца.
1957 г.