Вось нясе легкацечны паветра паток
Стада воблакаў белых, крылатых.
Сочыць ціха за імі задумлівы зрок,
У прадбачанні хуткае страты.
Іх схавае ў бязгранні сваім краявід,
Шлях прад імі адкрыты шырокі,
Потым стоўпяцца ў хмары, заплачуць наўзрыд —
І к зямлі хлынуць цёплым патокам.
Ў вышыні пустка, ціш... Там нічога няма,
Сонца бляск і блакітнасць прастору...
Яшчэ вышай — сняжыстыя хмаркі... Зіма,
Яшчэ вышай — у космасе зоры...
Светлай зоркай у космасе наша зямля
Крэсліць шлях свой на вечнай арбіце...
Касманаўт яе бачыў з свайго карабля
У расквечаным сонцам блакіце.
І прыгожай як шчасце здалася яна
Свайму смеламу сокалу сыну,
Ён бы пэўна ад гора і болю сканаў,
Каб яе назаўсёды пакінуў.
Ну дык скуль жа той сум, што узняўся ў душы
І напоўніў тужлівасцю вока,
Што я ўсплыць не магу ў блакітнай цішы,
За растаўшым у сонцы аблокам!
1965 г.