Ведаю, і нада мной калісьці
Восень густа пазалоціць лісце,
Загарыцца полымна над хатай
Клён наш мілы, лёгкі клён крылаты...
Лес правідным стане на адхоне,
Апусцеюць, пачарнеюць гоні.
Запалю я ў маёй хаце печы,
З трэскам будуць дровы ў іх паліцца,
І цяпло ад печак будзе ліцца,
І агорне ногі мне і плечы...
Працавала ўлетку я з ахвотай,
Час прыйшоў спачыць мне ад работы.
Шчасце ёсць і ў цішыні глыбокай...
Вось гляджу, агонь як ліжа дрэвы,
Як шыпяць у іх жывыя сокі,
Як смала ўскіпае ад нагрэву,
Як ля сцен дрыжаць пужліва цені,
Ад ігры агню, яго праменняў.
Добра мне. Цяпло, і ноч, і ціша
Льюцца ў грудзі мяккай асалодай.
Што ж, пара. Прайшлі у працы годы,
Штурмавала не адно узвышша,
Не масцілі мне шляхоў пад ногі,
Не шукала лёгкай я дарогі,
Добра адчуваць, што шчырай працы
Аддала я маладую сілу.
Мо не ўсё, а гэта можа стацца,
І не так, як трэба, я зрабіла,
Толькі ў творчым і гарачым ўздыме
Сіл душы служыла я Радзіме.
1959 г.